Nowy, strachliwy i... ważny

Dalej... Ech nie lubie tej gatki dyrektorki w tej mojej "powieści" co ostatnio wstawiłam...
Jest taka dziwna... i szczera...i trochę mało przerażająca...bez tajemnicy... Muszę to poprawić ;)

Wszystkie klany rzucił się do nowych uczniów. A właściwie do nowej trójki uczniów, wypychając małego chłopca po za boisko. Jedynie klan Neliner stał nadal w miejscu.

-Neli, musimy tam iść zająć najlepszego. – zauważyła Diana.

Dziewczyna uśmiechnęła się chytrze i wskazała na małego chłopca stojącego samotnie na trawie.

-Nie musimy.

Zostawiła zdziwionych kolegów i podeszła do malca. Miał piękne, przenikliwie zielone oczy. Mnóstwo piegów i jasnobrązowe włosy do szyi.

-Siema.- przywitała się Neli.          

Chłopiec nie miał śmiałości spojrzeć jej w oczy więc tylko mrukną cicho:

-Hej.

-Wiesz- zaczęła powoli Neliner-  chciałbyś dołączyć  do mojego klanu?

Chłopiec kopnął kamień leżący obok jego nogi i westchnął:

-Wiedział że jakiś najgorszy klan i tak mnie weźmie…

-Najgorszy?- zapytała uśmiechnięta Neli.

Chłopiec uniósł głowę tak by patrzeć jaj prosto w oczy. Kiedy zorientował się kto do niego mówi złapał się za serce, opadł na kolana i zaczął ją przepraszać.

-Ej!- przywódczyni byłą trochę zdziwiona.- Wstawaj!

-Przepraszam- szeptał mały.- nie zauważyłem że to ty.  Ty chcesz mnie w swoim klanie?

-Tak.

-Życie jednak nie jest takie złe!- mruknął chłopiec.

-Życie jest piękne, mały… Wystarczy tylko w nie uwierzyć.-powiedziała-A jak się nazywasz?

-Mat-t-eusz-zająknął się.

-Hmm- zadumała się na chwilę.- Mateusz brzmi nieco zbyt poważnie. Więc będziesz po prostu…Matthew lub  młody… Mów mi Neli.

-Matthew?-zdziwił się.

-To po angielsku Mateusz.

Czym prędzej przyprowadziła go do klany który stał zupełnie sam na środku boiska. Pokazała kciuk do góry dla swoich i nie czekając na nich poprowadziła chłopca do ogromnego kamienia.

-Witaj więc w moich szeregach. Od dziś jesteś jednym z Braci Cienia.

-Wow!- zapiszczał radośnie.-Macie jakąś bazę, jak tamte klany w tych budkach.

Neli uśmiechnęła się szeroko.

-Tak… Tylko że my jesteśmy o wiele sprytniejsi, dlatego naszą bazą jest- położyła dłoń na kamień, na co ten zaczął się rozgrzewać do czerwoności.-całe podziemie szkoły.

-Hasło!- odezwał się czysty melodyczny dźwięk z kamienia.

-Znajdź ukojenie w cieniu.

-Cień jest twoim mrocznym druhem.- odparł na to głos.

Kamień rozłożył się na dwie części ukazując długi korytarz, a w nim miliony drzwi.

-Co to?

-Chodzi ci o hasło i odzew czy ten korytarz?- zapytał Neliner. –Jeżeli o hasło i odzew, lepiej go zapamiętaj, a jeżeli o korytarz… Opowiem ci trochę o zasadach klanów.

Zeszli kamiennymi schodkami na dół. Wszędzie panowała ciemność. Oni widzieli wszystko, ale dla lepszego efektu wampirzyca zapaliła pochodnię. Szli tak może trzy minuty. Wszędzie mijali kamienne drzwi z łacińskimi nazwami. Za Neliner i nowym członkiem podążał cicho klan- Braci Cienia.

Doszli do okrągłego pomieszczenia o średnicy dziesięciu metrów. Na środku stały trzy kanapy tworzące razem półkole.  Przed fotelami stał duży marmurowy kominek, nad którym wisiał szyld głoszący „Moje życie, moja sprawa, jest ryzyko, jest ZABAWA!!!”